شعر های زیباو دل چسپ عاشقانه

اززوبیرAZIZI

 

عشق

درجهان جزوصل جانان کی بود درمان عشق

تـاشـــفـایـابـد دلـم ازرنـج بـی پــایـان عشــــق

جـز سرشک دیده گانم هـمـدم من نیست کـــس

ازکه پرسم راه دراین صحرای بی پایان عشق

همچومرغ بسملی درخاک وخـون غلـتـیـده ام

ســوخـته بال وپرم درآتـش ســوزان عــشـــق

ازگلـســتان محـبـت خـاربایـد چــیــد و رفــت

گـل نروید هیچـگاه ای یار در بسـتـان عـشــق

ســینه ام آ تـش گـرفت از سوز قـلب پرزغــم

دیده گانم گشت یارب غرق در طـوفان عـشـق

شــکـــوه ازکـس می نشاید زانکه درروز ازل

  ثبـت کـرد نام مرا مجـنون در دیوا ن عـشـق

"عارفی" ا شکم گرفت رنگ شفق از هـجریار

بعـد ازا ین تا زنده ام دست من و دامان عـشـق

ZUBAIR



اززوبیرAZIZI

ا

 

به یادت باده  در  ساغر نمی کردم چه می کردم ز مژگانت به دل خنجر  نمی کردم چه می کردم حدیث  زلف  مشکین تــــو  و  بخت سیاهء  خود به گوش شامگاهـان سر نمی کردم چه می کردم چــــو دیدم  سرخیی لعلت  سراپا  آتشم  بگرفت اگر رغبت به این اخگر نمی کردم چه می کردم ز هجران  تـو  شد بیت الحزن  معموره ء عشقم خرابش  با دو چشـم  تر نمی کردم چه می کردم چو  دیدم  شمهء  حسن  تـرا  در  چهرهء مهتاب سفر  در  پرتو  اختر  نمـی کردم چه مـی کردم رمــوز عشق را از چشم تـو آموختـــــم ای جان بخود این شیوه را رهبر نمی کردم چه می کردم به کنج خلـــــوتی  با خود  همی گفتا  اثیمت دی به این شعر ترم خوگر نمـی کردم چه می کردم

AZIZI

 

بی تو یک روز آسمـــــان  را اجـــــاره میسازم مـــــاهتابی   دو بـــاره میسازم همصدایــــی  ز کـوه می جویم ســـــر راهـت،  گذاره میسازم تـو رها کن مـرا به ظلمت شب من  ز نــــامت ستــاره میسازم بـــــــه تو از حلقه های داغ دلم رنگ - رنگ گوشواره میسازم کشتـــی ام، آشنای طوفان است خـانه – دور- از کناره میسازم برسد تـــــا به گـوش ات آوازم نـــالـــــه را ، استخاره میسازم ورق  زنـــــده گــی ای تلخم را بی تـــو یک روز پاره میسازم ZUBAIR اشعــار   زوبیر کسی بنـــــام مهــر به دل خفته بود.. چه شد گلی بــــه رنگ محبت شگفته بـــود چه شد صدا چــــــرا ز سینه بــــاز بـــر لبم نرسید و لب پـــــر از سخنان نگفته بــــود چه شد چـــو اشک جــــاری من این زمان خشکید دری کـــــه دل به تمناش سفته بود چه شد؟ و بــر درخت زنده گی دیگر نماند بار امید شکست شاخه ولی باز گو که رود چه شد؟ بگــــو بــــــرای افقهـای خـــوب چشمانش کسی کـــه خوبترین شعر میسرود چه شد؟ زوبیر   روزی که مـــرر گل رویت نظر افتاد احساس نمــــودم که دلـــم در خطر افتاد تا چشــــم من افتـــــاد به گلبرگ جمـالت زیبــــایی گلهــــای بهــــار از نظـر افتاد می خــــواستم از چشم تومحفوظ بمـــانم کــــز برق نگاه تو به جانم شــا بـــرر افتاد گفتم نشــــود راز دلــــم فــــــاش و لیـکن دل خون شد و از پرده ی چشمم بدر افتاد هر کس که شرر از خم چشمان تو نوشید مخمــور نگاه تــــو شــــد و بی خبر افتاد خسرو به هــوای لب شیرین تو برخاست برخـــاست ولی مثل مگس در شکر افتاد

اشعــار

 

ناباور اگر گویم ترا خواهم                   ترا باور نمی آید                                     اگر گویم نمی خواهم                                                        مرا باور نمی آید ندانم با کدامین واژه ها                      حرف دلم را با تو برخوانم                                       ندانم با کدامین واژه ها                                                          خود را بفهمانم اززوبیر AZIZI اززوبیر AZIZI دیشب بــــه سیل اشک ره خـــــواب میـــزدم نقشـــی بیـــاد روی تــــــو بر آب میـــــــزدم ابـــــروی یار در نظــــر و خــــرقه سوخـتـه جـــــامی بیـــــاد گـــوشهء محــراب میـــزدم هر مــرغ فکــر کــز سـر شاخ سخـن بجست بازس ز طرهء تـــــو به مضـــــراب میـــزدم روی نگــــار در نظــرم جلـــــوه مینمـــــــود وز دور بـــــوسه بـــر رخ مهتــــاب میــزدم چشم به روی ساقی و گــــوشم بقــــول چنگ فالی بچشم و گـــوش درین بـــــاب میـــــزدم نقش خیـــال روی تـــو تـــــا وقت صحبــــدم بر کـــار گاه دیــــدهء بخــــــواب میــــــــزدم ساقـــی بصــورت این غـــزلم کاسه میگرفـت میگفتــــم این ســرود و می نــــــاب میــــزدم خــــوش بود وقت حافظ و فال مــراد و کـــام بــــر نــام عمر و دولت احبـــــــاب میــــزدم ZUBAIR چــــرا نــه در پــی عــزم دیار خــود باشــم چـــرا نه خـــاک سرکـــوی یار خود باشـــم غـــم غریبـــی و غربت چــــو بر نمی تابــم به شهــــر خـــود روم و شهریار خود باشـم ز محرمان ســرا پردهء وصــــال شــــــــوم زبنـــدگان خـــداوند گار خــــــود بــــــاشــم چو کـــار عمر نه پیداست باری آن اولـــــی کـــه روز واقعــــه پیش نگـــار خود باشـــم ز دست بخت گـــران خواب و کار بیسامــان کــــرم بود گلــــه راز دار خـــــود باشـــــم همیشه پیشه من عــــاشقی ورنـــــــدی بـــود دگر بکوشم و مشغــــــول خـــــود باشـــــــم بود که لطف ازل رهنمــون شــــــود حـــافظ و گرنه تـــا باشـــــد شــــــرمسار خود باشـم زلف بــــر باد مــده تا نــدهی بــــــربــادم نــــاز بنیاد مکـــــن تــــا نکنــــی بنیــــادم می مخوربا همه کس تانخورم خون جــگر سرمکش تا نکشد سر بفلک فــــــــــریـادم زلف را حلقـــــه مکـــن تا نکنــی در بندم طره را تاب مـــده تـــــــا نــدهی بربــــادم یار بیگانه مشو تــــا نبــــری از خــویشــم غم اغیار مخـــور تا نکنــــــــی نــا شـــادم رخ برافـروز که فارغ کنی از برگ گلـــم قــــد برافراز کـــه از سرو کنــــــی آزادم شمع هــر جمع مشو ورنه بســـوزی مـارا یاد هـــر قوم مکن تــــا نروی از یـــــــادم شهـــــره شهـــر مشــو تا ننهم سر در کوه شــــور شیــرین منما تــا نکنـــی فرهـــادم رحم کن بر من مسکین و بفـــــریــادم رس تـــــا بخــاک در آصف نـــــرسد فــریــادم حافظ از جورتو حاشا که بگردانـــــد روی من از آن روز که در بنـــد تـــــــوام آزادم اززوبیر AZIZI قراری   با   دلـم   بستی و رفتی قرار  من همـی  خستی  و رفتی لبت  تا  دوش  بگشودی  نگـارا لب   پیمانه    بشکستی  و رفتی لگام  عشق  شو رانگیز  شیرین به  پای  عاشقان  بستی  و رفتی دل   دلداده  گان   بی  قـرار ات بدیدی  پـر ز  دردستی  و رفتی چــو بشنیدی زما وصف جمالت چوبرق ازپیش ما جستی ورفتی بــــه زلفت سنبل  و بر بارهء قد چومیگفتم که سرو استی ورفتی اثیمت را چـو دیدی طوطی آسا فقط گفتی که نغز استی و رفتی اززوبیر AZIZI باغ ستاره خالیست بیگانه با خـــــودستم از دیگران چــــه گویم در دست سرنــــوشتم از این و آن چه گویم مهتاب پشت ابر و خـــــورشید بی سخاوت باغ ستاره خــــالی از آسمان چــــــه گـویم از سبزی بهــــــاران با آن شکـــــوه زیبـــا با برگ های زرد فصل خزان چـــــه گویم مرز است مرز رفتن٬ بند ست راه پـــویش در پشت مرز هایم از بیکران چــــــه گویم جـــــاری ست در سرشتم درد همیشه پیـدا خاموش ره سپارد از این روان چه گـــویم پیــوسته در گــــــریزم از شهر آشنــــــایی تنها در این جهــــــانم از دوستان چـه گویم   [e-mail] بجهـــان خــــرم از آنم که جهان خرم ازاوست عاشقم بر همــــــه عالم که همـــه عالم ازاوست بغنیمت شمـــــــرایـــــدوست دم عیســــی صبح تا دل مرده مگــــــــــر زنده کند کایندم ازاوست نه فلـــک راست مسلم نـــــه ملک را حــــــاصل آنچــــــــه در سر سویدای بنــــــی آدم ازاوست بحلاوت بخــــــــورم زهر کــــه شاهد ساقیست بار ادت بکشم دردکــــــه درمــــان هم ازاوست زخــــــــــــم خونینم اگــــــربه نشود به بـــــاشد خنک آنز خم که هر لحظه مـــرا مرهم ازاوست غم و شادی بــــــــــر عــــارف چه تفاوت دارد شاقیاباده شـــــــــــادی آن کــــــاین غم ازاوست پادشاهی و گـــــــــــدایی بر مــــــا یکسان است که بر ایند ر همه را پشت عبادت خــم ازاوست سعـــدیا گر بکند سیل فنــــا خـــــــانه عمــــــــر دل قوی دار کـــــــــه بنیاد بقا محکـــــم ازوست از زوبیرAZIZI فلسفه توحید عشق بیــن بـــا عـــــاشقـان آمیختــــــه روح بیــن بــــــا خاکــــدان آمیختـــــه چند بینی این و آن و نیک و بـــــــــــد بنگـــر آخـــــر این و آن آمیختـــــــــه چنــد گــویی بی نشان و بـــا نشـــــان بـــــی نشان بیـــن بـــــا نشان آمیختـه چنــــد گـــویی این جهان و آن جهـان آن جهان بین وین جهـــــان آمیختــــه انـــــدر آمیــزید زیـــرا بهر مـــاست این زمین بـــــا آسمـــــان آمیختــــــه آب و آتش بین و خاک و بـــــــاد را دشمنـــان چــــون دوستــــان آمیخته آنچنان شاهـــی نگـــر کــز لطف او خــــارو گل در گلستـــــان آمیختـــه آنچنان ابـــری نگـــر کــز فیـض او آب چنــــــــــدان نــــاودان آمیختــه اتحـــاد انــــدر اثـــر بین و بـــــدان نــــــو بهـــــار و مهــرگان آمیختـه گرچه کژ بازند و ضـــدانند لیــــک همچــــو تیرنـــد و کمــان آمیختـــه قنــد خــا خاموش باش و حیـف دان قنــد و پند انـــدر دهـــــان آمیختـــه شمس تبریـــزی همی رویــــد زدل کس نبــــــاشـــد آنچنــــان آمیختــه ارسالی اززوبیرAZIZI